సప్తమ స్కంధము పరీక్షిత్తుని ప్రశ్నతో మొదలయ్యెను. "సర్వభూతములకు సముడు" [7.3] అయినటువంటి భగవంతుడు రాక్షసులను చంపుట యేమిటి, దేవతలచే తనకు కలిగెడి లాభము యేమిటి, ఇది చోద్యముగానున్నది - అని పరీక్షిత్తు అడుగగా, శుకుడు ఇట్లు పలికెను: సర్వసముడయిన భగవంతుడు "తన మాయచేత విశ్వంబు సృజియింపంగోరి, రజంబును గ్రీడింపంగోరి, సత్త్వంబును నిద్రింపం గోరి, తమంబును నుత్పాదించి, చరమైన కాలంబును సృజియించును" [7.7] అని, ఆ కాలంబున "ఈశ్వరుండును గాలాహ్యయుండునునై హరి సత్త్వగుణంబయిన దేవానీకంబునకు వృద్ధియు రజస్తమోగుణంబులయిన రాక్షసులకు హానియుం జేయుచుండు" [7.7] అని పలికి, ఒక కథను గుర్తు చేసెను.

రాజసూయయాగము చేయుచున్న ధర్మరాజు - "బాలుడైన శిశుపాలుండు హరిని నిందించి" కూడా "తేజోరూపంబున వచ్చి హరిదేహంబున సొచ్చినం జూచి వెఱఁగుపడి" [7.9] "సభలోనున్న నారదుని" [7.9] జూచి పూర్వము వేనుడు విష్ణువును నిందింపగా బ్రాహ్మణుల శాపమునకు భగ్నుడయెను కదా [7.11], మరి ఈ శిశుపాలునికి "మాధవున్ విన సహింపడు భక్తి సహింపదు" [7.11] అట్టివాడు పరమేశ్వురుని చేరుట యేమిటి, అట్లే దంతవక్తృండును, ఈ శిశుపాలుడును "నిరతంబు గోవిందు నింద సేయుదురు" [7.13], "వీనికి విష్ణు సౌయుజ్యంబు కలుగుట కేమి హేతువు వినిపింపుము" [7.13] అని ఆడిగెను.

దీనికి నారదుడు "దూషణ భూషణ తిరస్కారంబులు శరీరంబునకు గాని పరమాత్మకు లేవు" అనియు, "శరీరాభిమానంబు" వలన నేను, నాది అనే భేదభావము ఈ శరీరమునందు కలుగుననియు, అభిమానము లేకున్న వధించినను వధంబు గాదని, కర్తృత్వ భావము (ఈ పనికి కారణము నేను అనే భావము) లేని వానికి హింస అంటదనియు, "సర్వభూతాత్మకుండైన యీశ్వరునికి" భేదభావము లేదని చెప్పి [7.13] ఈ పద్యములో చెప్పిన విధముగా చెప్పెను.