శుక్రాచార్యుని కుమారులైన శండుడు అమర్కుడు - వీరిరువురిని హిరణ్యకశిపుడు తన కుమారుడైన ప్రహ్లాదునికి నీతి శాస్త్రములను నేర్పుమని [7.130-7.133] అప్పగించెను. వారు "పాఠయోగ్యములు పెక్కులు శాస్త్రములు" [7.134] ఆ కుమారునిచే "పఠింపించె"ను. ప్రహ్లాదుడు "చలింపని వైష్ణవభక్తి పూర్ణుడై ఏ పగిది వారు సెప్పిన, నా పగిదిం జదువుఁగాని" [7.134-7.135] ఆ విద్యలన్నియు "మిథ్యలని" [7.135] నిశ్చయముతో ఉండెను. కొంతకాలమునకు "గురువులేజాడం బఠింపించిరో"యని తెలుసుకునేందుకు కుమారుని రావించి "వాత్సల్య సంపూర్ణుడై యుత్సంగాగ్రముఁ జేర్చి" (ఒడిలో చేర్చుకొని) [7.139] "పుత్రా నీకెయ్యది భద్రంబై యున్నది సెప్పు"ము [7.141] అని అడిగెను. ప్రహ్లాదుడు, "ఎల్ల శరీరధారులకు" ఇల్లు అను "చీకటినూతిలోపలం" పడిపోవక మీరు-మేము అను "మతిభ్రమణంబున" ప్రవర్తింపక "విష్ణునందుల్లముఁ జేర్చి" "అడవి నుండుట" మేలని చెప్పెను [7.142]. దీనికి హిరణ్యకశిపుడు నవ్వుతూ, ఇతర శిశువులు "ఎట్టాడిన న ట్టాడుదు"రు, మరి నీకు ఈ బుద్ధి "నీకున్ లోపలఁ దోఁచెనో? పరుల్ దుర్నీతుల్ పఠింపించిరో?" అని, రాక్షసులకు కీడు చేసిన విష్ణువును "వర్ణింప నీకేటికిన్?" [7.144-145] అని చెప్పి, "హరి యంచున్ గిరి యంచు నేల చెడ మోహాంధుడవై పుత్రకా!" [1.146] అని అడిగెను.

బదులుగా ప్రహ్లాదుడు పురోహితులను జూసి "ఇను మయస్కాంత సన్నిధి" ఎట్లు ఆకర్షింపబడునో, "దైవయోగమునఁ జేసి" నా మనసు "హృషీకేశుసన్నిధి" చేరుచున్నదనెను [7.149]. ఇచ్చటనే పోతనగారు "మందార మకరంద మాధుర్యమునఁ దేలు మధుపంబు వోవునే మదనములకు" [7.150] అను పద్యమును ప్రహ్లాదునిచే పలికించెను.

ఈ పలుకులకు రాజ పురోహితులు ప్రహ్లాదుడు "దైత్య చందనవనమందుఁ గంటకయుత క్షితిజాతముభంగి" [7.153] (చందన వనము వంటి రాక్షస కులములో ముళ్ళ చెట్టు వలె) జన్మించెను, ఇక వీనికి "నిపుణతతో" "కోపించి", "దండించి" [7.154] చదివింతుము అని చెప్పి ప్రహ్లాదుని కొనిపోయెను. కొనిపోయి ప్రహ్లాదునకు "మార్గము చెడకుండఁ బెక్కు మాఱులు" "వర్గ త్రితము" (ధర్మ, అర్థ, కామములను) బోధించెను [7.156], ఇంకా "సామ, దాన, దండోపాయంబు" లన్నియు బోధించి, ఇక ప్రహ్లాదుడు "నీతికోవిదుండయ్యె నని నమ్మి" [7.157], ప్రహ్లాదుని కొని వచ్చి తన తల్లిచే అలంకరింపజేసి, మేమిదివరకు జెప్పిన నీతులు తప్ప ఇంకేమీ తన తండ్రికి చెప్పకుమని బుజ్జగించి [7.157-7.159] హిరణ్యకశిపుని దగ్గరకు కొనివచ్చి, "వీక్షింపుము నీ కుమారు విద్యాబలమున్" [7.161] అని పలికెను.

హిరణ్యకశిపుడు తన కుమారుని "గాఢాలింగనంబు సేసి, తన తొడలమీఁద నిడుకొని", "ప్రేమాతిరేక సంజనిత బాష్పసలిలబిందు సందోహంబుల నతని వదనారవిందంబు దడుపుచు, మందమధురాలాపంబుల" [7.162], గురువులు నీకు "యే మేమి సంవేద్యాంశంబులు సెప్పిరో?" [7.163] తనకు చెప్పమని, "ఎన్నఁడు నీవు నీతివిదుడ"వు అగుదువో యని "మహావాంఛతో నున్నాఁడను" [7.164] అని పలికెను.

అప్పుడు ప్రహ్లాదుడు "చదివించిరి నను గురువులు, చదివితి ధర్మార్థముఖ్యశాస్త్రంబులు" పెక్కులు అని, "చదువులలో మర్మమెల్లఁ జదివితిఁ దండ్రీ" [7.166] అని పలికి, ఆ మర్మమేమిటో ఈ పద్యములో చెప్పిన విధముగా చెప్పెను -

తొమ్మిది భక్తిమార్గములలో [తగినవి ఎంచుకొని], సర్వాత్ముడైన భగవంతుని నమ్మి యుండుట అన్నిటికంటె ఉత్తమము అని ప్రహ్లాదుడు చెప్పెను. ఆ తొమ్మిది భక్తి మార్గములు:

(1) తనువు, హృదయము, భాషల యందు (కర్మలు, మనస్సు, మాటల యండు) స్నేహము,
(2) శ్రవణము,
(3) దాస్యము,
(4) వందనము,
(5) అర్చనము,
(6) సేవ,
(7) ఆత్మలోనెఱుక (ఆత్మనివేదనము),
(8) సంకీర్తనము,
(9) చింతనము.